Mapowanie wypukłości (ang. Bump mapping) to pojęcie z zakresu grafiki komputerowej i określa technikę, w której poprawiany jest wygląd renderowanych obiektów. Technika polega na ingerencji w teksturę obrazu i taką symulację powierzchni, aby sprawiała wrażenie nierównej, chropowatej, efekt ten uzyskiwany jest dzięki oświetleniu i cieniowaniu, a jego zastosowanie daje wrażenie trójwymiarowości grafiki. Mapowanie wypukłości pojawiało się w roku 1978 za sprawą Jamesa Blinna, technika od tego czasu znacznie rozwinęła, jest powszechnie stosowane w grafice komputerowej w ulepszonej formie mapowanie normalnego, w którym nie nakłada się jak bump mappingu odcieni szarości, lecz wykorzystuje kolory RBG. Mapowanie wypukłości można ogólnie podzielić na trzy podstawowe rodzaje: 1) emboss bump mappings (tworzenie tekstury przy użyciu efektu graficznego emboss) 2) environment mapped bump mapping (nałożenie na teksturę mapy środowiskowej) 3) per pixel shading (cieniowanie i obróbka pikseli obrazu).